"The Theatre"
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sandra
07 Augustus 2008 | India, Chidambaram
Een paar dagen geleden ben ik met Kabali naar het operatiecomplex van het ziekenhuis geweest, beter bekend als “The Theatre”. Na eerst een uur gewacht te hebben tot iemand een reserveoutfit voor me had geregeld (iedereen neemt hier namelijk zelf zijn ok-pak mee…), mocht ik dan eindelijk naar binnen, en wel op speciale ok-slippers (Indiase variant op klompen). Eenmaal binnen kwamen we in een soort hal, waaraan de ok’s grenzen, alle deuren stonden gewoon open. Vervolgens ging Kabali mij laten zien hoe je moet wassen… Eerst gewoon met water en zeep armen en handen wassen, en water naar de ellebogen af laten stromen. Borsteltjes gebruiken ze in India overigens niet meer, daar gaan je porien namelijk van openstaan(?). Het is ook niet nodig om sieraden af te doen, volgens Kabali, als je ze maar goed schoonmaakt! Vervolgens komt er iemand met desinfecterende zeep en schoon water en worden de handen en armen hiermee gewassen. De chirurg pakt vervolgens zijn (uitwasbare) steriele jas van de tafel, trekt deze aan, en maakt de touwtjes aan de mouwen zelf vast met zijn ‘steriele’ handen. Vervolgens doet hij ‘steriele handschoenen aan. Dan de operatie zelf, een laparoscopische appendectomie. Afgezien van de uitwasbare steriele lakens, gaat dit eigenlijk gewoon hetzelfde als bij ons. Ze hebben behoorlijk geavanceerde aparatuur hier, dus dat viel weer mee. Alleen blijft iedereen in en uitlopen met de deur open en is er airco in plaats van afzuiging (airco circuleert toch juist bacterien?).
De afgelopen 2 weken heb ik verder voornamelijk meegekeken bij de kindergeneeskunde, zowel afdelingen als soort polikliniek. Ik kan niet veel zelf doen, omdat de patienten zelf bijna nooit engels spreken. Wel heb ik vaccinaties gegeven aan baby’s, je let toch wel extra goed op dat je jezelf niet prikt, je weet nooit of het kind niet hiv positief is… Vanavond vertrek ik overigens naar Madurai, 7 uur rijden met de bus, voor een congres van 3 dagen voor kinderartsen uit Tamil Nadu. Ben erg benieuwd!
Afgelopen zondag ben ik dan eindelijk naar de tempel geweest! De tempel is niet een groot gebouw, maar meer een groot complex met meerdere kleinere gebouwen waar verschillende goden vereert worden. Bij de verschillende ingangen van het tempelcomplex staan grote, gekleurde gebouwen. Sommige beelden van goden zijn ‘geheim’ en kun je alleen in het donker door tralies bekijken, waarbij iemand met een lantaarn steeds stukjes van het beeld laat zien. Verder krijg je as op je voorhoofd, wat zoiets betekent als dat iedereen sterfelijk is… Helaas mag je binnen het tempelcomplex geen foto’s maken, dus heb alleen foto’s van buitenaf kunnen maken.
Verder heb ik nog even een paar, voor mij vreemde, gewoontes van hier op een rijtje gezet:
- Op 1 natuurlijk rijst eten, en veel! (en maar blijven opscheppen…)
- Opsnuiven en oprochelen van al het slijm wat opkomt door het pittige eten (in het begin schrok ik nog van een stevige rochel, maar nu niet meer)
- Nee knikken als ze ja, misschien en/of nee bedoelen.
- Altijd en overal minstens een uur te laat komen.
- Iedereen rijdt hier rond op scooters.
- Continu toeteren op de weg.
- Een gesprek met een vreemde gaat als volgt: “Hello! How are you? What do your parents do? How many brothers and sisters do you have? Where are you from? What’s your purpose here? By the way, my name is …. What’s your name?” (en wel specifiek in deze volgorde…)
De afgelopen 2 weken heb ik verder voornamelijk meegekeken bij de kindergeneeskunde, zowel afdelingen als soort polikliniek. Ik kan niet veel zelf doen, omdat de patienten zelf bijna nooit engels spreken. Wel heb ik vaccinaties gegeven aan baby’s, je let toch wel extra goed op dat je jezelf niet prikt, je weet nooit of het kind niet hiv positief is… Vanavond vertrek ik overigens naar Madurai, 7 uur rijden met de bus, voor een congres van 3 dagen voor kinderartsen uit Tamil Nadu. Ben erg benieuwd!
Afgelopen zondag ben ik dan eindelijk naar de tempel geweest! De tempel is niet een groot gebouw, maar meer een groot complex met meerdere kleinere gebouwen waar verschillende goden vereert worden. Bij de verschillende ingangen van het tempelcomplex staan grote, gekleurde gebouwen. Sommige beelden van goden zijn ‘geheim’ en kun je alleen in het donker door tralies bekijken, waarbij iemand met een lantaarn steeds stukjes van het beeld laat zien. Verder krijg je as op je voorhoofd, wat zoiets betekent als dat iedereen sterfelijk is… Helaas mag je binnen het tempelcomplex geen foto’s maken, dus heb alleen foto’s van buitenaf kunnen maken.
Verder heb ik nog even een paar, voor mij vreemde, gewoontes van hier op een rijtje gezet:
- Op 1 natuurlijk rijst eten, en veel! (en maar blijven opscheppen…)
- Opsnuiven en oprochelen van al het slijm wat opkomt door het pittige eten (in het begin schrok ik nog van een stevige rochel, maar nu niet meer)
- Nee knikken als ze ja, misschien en/of nee bedoelen.
- Altijd en overal minstens een uur te laat komen.
- Iedereen rijdt hier rond op scooters.
- Continu toeteren op de weg.
- Een gesprek met een vreemde gaat als volgt: “Hello! How are you? What do your parents do? How many brothers and sisters do you have? Where are you from? What’s your purpose here? By the way, my name is …. What’s your name?” (en wel specifiek in deze volgorde…)
-
07 Augustus 2008 - 12:19
Nicole:
Hoihoi!
Jee, ik weet niet of wij als europeanen wel graag in zo'n ziekenhuis willen liggen, toch? Maar je maakt zo wel nog eens wat mee!
De vreemde gewoontes ken ik nog ja! :D Echt heerlijk hoe anders ze zijn toch!
Nog 3,5 week te gaan, toch?! Nou veel succes de komende tijd!
Groetjes
Nicole -
07 Augustus 2008 - 18:08
Marie-Louise:
Hoi Sandra!
Tis wel heel bijzonder daar! Leuk dat je ons zo op de hoogte houdt van je bizarre ervaringen!! En die foto's geven er ook een goede indruk bij.
Veel succes nog, we horen wel hoe het congres verloopt.
groetjes, Marie-LouiseX -
08 Augustus 2008 - 18:51
Oma Van Rooij:
Hallo Sandra
Wij lezen met belangstelling wat je daar allemaal meemaakt.Het lijkt me wel moeilijk voor je
om baby's een prik te geven maar ja dat moet nou eenmaal.De foto"s worden door ons goed bekeken,ze zijn heel mooi. Sandra groetjes en liefs van Opa en Oma. -
11 Augustus 2008 - 18:39
Irene:
Je bent wel een stukje groter dan je vriendinnetjes hè? ;) Veel plezier nog! xIrene -
12 Augustus 2008 - 20:27
Ted:
Heeej Sandra,
dat klinkt helemaal perfect 4 van die Brabantse kwartiertjes! Ik kan me voorstellen dat afspraken maken nog érrug veel zin heeft, maar ja dat zijn we in Nederland ook al niet meer gewend met de opkomst van de GSM. Ik ben natuurlijk alleen TV-chirurgie gewend, maar het klinkt toch een beetje alsof het anders in India gaat dan in Nederland/VS. Lijkt me op z'n minst "interessant" (moeilijke woordkeus) om dat een keer van dichtbij te zien. Veel succes/plezier met indrukken opdoen en mensen helpen.
Groetjes,
Ted
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
